Zambia,
Botswana, Namibië &
Zuid-Afrika
Zambia,
Botswana, Namibië &
Zuid-Afrika
Victoria Watervallen / Chobe NP / Okavangodelta / Waterbergplateau NP / Etosha NP / Twijfelfontijn / Brandberg /Cape Cross / Swakopmund / Sossusvlei (Namib-Naukluft NP) / Fish River Canyon / Oranjerivier / Kaaps Schiereiland / Kaapstad
| Na een rustige nachtvlucht kwamen we niet in Zambia, maar in Zimbabwe (in Vic Falls) op de luchthaven aan. De eerste handeling was het regelen van een visum voor Zimbabwe. We kregen hier onze eerste stempels van de reis in ons paspoort. Elke keer als we een land uit zouden reizen, of binnen zouden komen zouden er stempels volgen. Nog geen uur laten verlieten we Zimbabwe en liepen we, over een brug met uitzicht op de Victoria Watervallen, Zambia binnen. |
|
 |
We sliepen bij een lodge aan de Zambezi rivier in tenten met vaste bedden. Nog dezelfde avond kregen we een videopresentatie van wat er in de omgeving allemaal te doen was. Je kon raften, bungee-jumpen een helikopter of een micro-light vlucht maken boven de watervallen, kanoën op de Zambezi, fietsen huren, paardrijden, een olifantenrit maken en nog wel meer. Ik koos voor een tocht op de rug van een olifant en moest hiervoor weer terug naar Zimbabwe. Er zijn op de hele wereld maar twee plekken waar je op een Afrikaanse olifant kunt rijden en dit was er één van. De Afrikaanse olifant staat namelijk bekend als moeilijk te trainen. De olifanten waar hier op gereden werd waren ooit allemaal weesjes en waren al van jongs af aan getraind. De tocht duurde ongeveer twee uren en vanaf de rug van de olifant zag ik impala's, waterbokken, wrattenzwijntjes en kudu's. Na de rit was het de bedoeling dat je de olifant waarop je had gereden bedankte door hem/haar een paar handen vol voer te geven. |
| Ook heb ik nog een vlucht in een micro-light vliegtuigje gemaakt boven de Victoria Watervallen. Livingstone, die als eerste blanke de watervallen zag zei erover:"Engelen moeten in hun vlucht langs de watervallen sprakeloos zijn geweest bij het zien van zoveel schoonheid." Vandaar dat een vlucht boven de watervallen nog steeds een 'Angel-flight' wordt genoemd. Allereerst was het vliegen in zo'n micro-light vliegtuigje natuurlijk erg leuk, maar ook het uitzicht op de watervallen was erg mooi. Het gaf een goed beeld van de omvang van de watervallen (100 m hoog en 1700 m lang). Toen we nog een stukje over de Zambezi en haar omgeving vlogen kon ik vanuit de lucht nog impala's, nijlpaarden en giraffen zien. |
|
 |
Nu werd het natuurlijk wel tijd om de Victoria Watervallen eens van dichtbij te gaan bekijken. Dit kan aan de kant van Zimbabwe of Zambia. Wij gingen kijken aan de Zambiaanse kant. Je kon voor U$1 een regenponcho huren en dit was zeker geen overbodige luxe. Er stort hier zoveel water naar beneden dat het onmogelijk is om droog te blijven als je de watervallen goed wilt bekijken. Er valt hier soms wel 550.000 m3 water per minuut naar beneden. De Victoria Watervallen worden ook wel Mosiwoa Tunya genoemd, de rook die dondert. |
We reisden deze vakantie in een knalgele overlandtruck van touroperator Which Way. Van de Victoria Watervallen reden we naar Chobe NP in Botswana. Hier begon het kamperen in tweepersoons koepeltenten. Ook al was het overdag lekker weer en kon je gewoon in korte broek lopen, het was hier wel winter en dat was 's avonds goed te merken. Een jas of fleece-jack was zeker nodig, ondanks de warmte van het kampvuur. Gelukkig had ik een goede slaapzak (tot -5°C) en had het dus 's nachts niet koud.
| Chobe is ongeveer 11.700 km2 groot en heeft geen omheining. In 1939 werd het beschermd gebied. Er leven in dit park meer dan 50.000 olifanten. Kuddes kunnen soms uit meer dan 100 olifanten bestaan. Door het park lopen twee rivieren, de Chobe en de Linyanti. Wij maakten een boottocht bij zonsondergang en zagen natuurlijk olifanten, maar ook een krokodil, kudu's, impala's, nijlpaarden en vele soorten vogels, waaronder de slangehalsvogel en de Afrikaanse visarend. |
|
| Op weg naar de Okavangodelta passeerden we een prachtige Baobob. Dit is zo'n beetje de bekendste Afrikaanse boom. De Baobab is een boom die veel vocht vasthoudt en wordt daardoor ook gebruikt als een soort waterbron. Redelijk hoog in de stam wordt een gat gemaakt en daarna wordt de boom van binnen uitgehold. In dit gat blijft water staan waarvan de mensen in de kleine dorpjes in de droge perioden kunnen overleven. |
|
Men zegt weleens dat de Baobab op z'n kop staat, met zijn wortels in de lucht. Dat komt van deze sage: De Baobab was eerst een normale boom die te hard groeide. De boom kwam op die manier in de hemel terecht en dat vond God niet leuk. De hemel was voor God. God snoeide de boom, maar weer groeide de boom totdat hij in de hemel terecht kwam. En weer snoeide God de boom. Na drie keer was God zo boos dat Hij de boom op zijn kop plantte. Zijn wortels zouden nu boven zitten en de boom kon nu alleen nog maar diep de grond in groeien.. |
De Okavangodelta is de grootste inlandse delta ter wereld. Het gebied is zo'n 13.000 km2 groot. In de droge tijd is de delta op zijn natst en andersom. Men spreekt hier van omgekeerde seizoenen. Dit komt omdat het water tijd nodig heeft om vanuit Angola, via Namibië in de delta te bereiken. Vanuit de redelijk grote plaats Maun vertrokken we naar de delta om met mokoro's de delta verder in te trekken.
 |
Deze mokoro's (uitgeholde boomstammen) worden bestuurd en voortbewogen door polers. Zij hielpen ons behendig de delta door naar één van de meer dan 1000 eilanden die in de delta liggen. Op het eiland zetten we onze tenten op en door de polers werd een latrine gegraven. Ons kamp voor de komende twee dagen was klaar. Het water voor de thee kwam uit de delta en werd op het kampvuur gekookt. Natuurlijk had het kamp geen omheining wat het bushkamperen natuurlijk extra spannend maakte. |
Vanuit het kamp maakten we verschillende keren een game-walk. Met een gids gingen we al wandelend op zoek naar wilde dieren. We hoopten natuurlijk geen roofdieren tegen te komen, maar al het andere wild was welkom. Ik zag op mijn wandelingen een paar olifanten en de tsessebe antilope.
| Nadat we uit de Delta waren teruggekeerd heb ik nog een rondvlucht boven de Okavangodelta gemaakt om een goed beeld te krijgen van het gebied waar we waren geweest. Vanuit de lucht zag ik de vele stromen water en grote kudden dieren op de vele eilanden. Er was op het moment dat wij er waren nog niet heel erg veel water in de Delta. Volgens de gidsen was het water onderweg en zou er binnen twee weken veel meer water zijn. En met het water zouden er ook veel meer dieren naar de Delta komen. |
|
Het Waterbergplateau NP ligt in Namibië. In Namibië was het een uur vroeger dan in Nederland. Het Plateau is een rode zandsteenformatie van ongeveer 200 m hoog. We logeerden op een camping met uitzicht op het Plateau. De omgeving van het Waterberg Plateau is erg groen, omdat het een erg waterrijk gebied is. Ik heb hier niet veel meer gedaan dan genieten van een warme douche, het uitzicht en het kampvuur. Het was ook mogelijk om het Plateau op te gaan om een prachtige zonsondergang te zien, maar dit heb ik even voorbij laten gaan. Het was tenslotte vakantie...
|
|
|
|
Etosha betekent: "Grote witte plek van droog water". Met haar 22.270 km2 is het 2/3 keer zo groot als Nederland. Het park ligt rond een enorme zoutpan (Etosha Pan) van 130 x 50 km. Deze zoutpan was oorspronkelijk een meer. maar de rivier de Kunene verlegde haar loop, waardoor er nu maar een paar dagen per jaar een laagje water in de Pan ligt. Al game-drivend reden we naar onze campsite. We overnachtten in Okaukuejo. Op de eerste game-drive zagen we al vele dieren. Impala's, gnoes, springbokken (gazellen), giraffen, zebra's, een olifant, grondeekhoorns, gele mongooses en struisvogels.
|
|
|
|
Bij de campsite was een kunstmatig in stand gehouden waterpoel waar veel dieren water kwamen drinken en die 's nachts verlicht was. Van achter een omheining kon je genieten van het wild dat langskwam. Er kwamen spiesbokken (= gemsbokken), zebra's, impala's, springbokken, olifanten, jakhalzen en later toen het donker was kwamen er een zwarte neushoorn met jong, een leeuw en giraffen. De olifanten waren de heersers over de poel, als zij er waren kwamen er bijna geen andere dieren drinken. De giraffen naderden de poel heel voorzichtig. Het zijn hele schuchtere dieren. Het drinken is voor hen ook een hele kunst, de poten helemaal wijd en dan de lange nek naar voren. Op dat moment zijn ze erg kwetsbaar. Toen de leeuw kwam bleven de andere dieren gewoon in de buurt, maar hielden de leeuw erg goed in de gaten. Later zagen we twee leeuwen achter een springbok aanrennen. De leeuwen waren stilletjes in het donker genaderd, niemand had iets gezien, ook het arme springbokje niet. Het springbokje was echter snel genoeg om aan de leeuwen te ontkomen. Een prachtig schouwspel der natuur.
 |
De tweede dag in Etosha maakten we zowel bij zonsopgang als zonsondergang een game-drive. 's Ochtends zagen we hartebeesten (antilopen), spiesbokken, springbokken, jakhalzen, zebra's, veel roofvogels, een gevlekte hyena en drie cheeta's (jachtluipaarden) die vlak voor de truck de weg overstaken. Vlak voordat we naar de campsite terug zouden keren zagen we veel trucks en auto's langs de kant van de weg staan. Het bleek dat er twee leeuwen, moe van een jachtpartij en nog met volle buiken aan de kant van de weg lagen bij te komen. |
|
Toen we 's middags weer op game-drive gingen waren ze weliswaar verhuisd naar de schaduw van een boom, maar lagen nog steeds op ongeveer dezelfde plek bij te komen. Ook zagen we op deze game-drive de Etosha Pan liggen. En een eenzame giraf die water dronk bij een poel. |
|
's Avonds toen we bij de waterpoel aankwamen leek het er wel mistig te zijn. Toen we dichterbij kwamen roken we een sterke geur. Er bleek een kudde van meer dan 20 olifanten bij de waterpoel te zijn. De mist was het stof dat de dieren omhoog brachten. Er waren veel kleine olifantjes in de kudde.
|
|
 |
Via het Petrified Forest, waar versteende bomen (uit de ijstijd) liggen en waar de Welwitschia Maribilis groeit reden we naar Twijfelfontijn. De Welwitschia is een fossiele plant, die wel honderden jaren oud kan worden. De plant krijgt in zijn/haar leven slechts twee bladeren (die door weersomstandigheden wel splijten) en wordt daarom ook wel 'tweeblaarkanniedood' genoemd. |
| Bij Twijfelfontijn maakten we een wandeling langs ongeveer 1500 jaar oude rotsschilderingen en rotsgravures van de Bosjesmannen of San. Het waren voornamelijk dierfiguren en plattegronden. |
|
|
 |
Ook waren hier in de omgeving de Organ Pipes (orgelpijpen) van 150 miljoen jaar oud vulkanisch gesteente. | |
Ook bij de Brandberg (een vulkanisch massief van 2573 m hoog) zijn rotsschilderingen van de Bosjesmannen of San te vinden. The White Lady of the Brandberg is hiervan de bekendste. Het is een vrouwelijke halfwitte figuur met een struisvogelei in haar hand. Zij speelt nog steeds een belangrijke rol in het jaagproces in dit gebied. De schildering op zich is maar heel klein. De wandeling ernaar toe was erg mooi, maar ook warm in de volle zon.
 |
Door de woestijn reden we via Cape Cross Seal Reserve naar Swakopmund. In 1486 kwamen daar de eerste Europeanen aan land. De naam komt van de kruisen die de Portugees Diego Cao er toen oprichtte. Nu staat er een replica. Ook vind je hier één van de 24 pelsrobben kolonies die langs de kust van Namibië en Zuid-Afrika leven. De kolonie bij Cape Cross bestaat uit ongeveer 100.000 robben. |
Dit Duitse koloniale kuststadje, dat tussen de woestijnen de Atlantische Oceaan ligt is meestal in een dichte mist gehuld. Voor het eerst liep ik ook overdag in een lange broek. Bij het Desert Explorers Adventure Centre kregen we net als bij de Victoria Watervallen een filmpje te zien met activiteiten die gedaan konden worden in en rond Swakopmund, je kon hier sandboarden, quadbiken, ballonvaren, een culturele tour maken, een dolfijnencruise maken, ballonvaren, sky-diven en nog veel meer. Ook kon je winkelen of in de konditorei genieten van sachertorte of apfelstrudel en kon je in de restaurants genieten van lekkere visgerechten.
Ik wilde altijd al eens een ballonvaart maken en had hier dus de kans. Nog voor zonsopgang moest ik de volgende dag vertrekken (kwart voor vijf). We reden een eind de woestijn in, totdat de ballonvaarder de beste plek om op te stijgen had gevonden. Zijn vrouw zou de ballon met de auto volgen en ons oppikken waar we zouden landen. Vanwege de mist konden we de grond onder ons bijna niet zien helaas. De zon zien opkomen net boven de wolken was daarentegen wel heel erg mooi en ook een gevolg van de mist.
| Nog diezelfde middag ging ik nog mee op een dolfijnencruise. Met een speedboot voeren we langs de kust en zagen al na ongeveer een kwartier de eerste dolfijnen. Ze zwommen door de branding. Een prachtig gezicht. Daarna voeren we verder op zoek naar een andere soort dolfijnen. Deze Benguela dolfijnen (die iets kleiner waren) zwommen met de boot mee. Terwijl ik op de boeg van de boot lag zag ik dolfijnen op ongeveer 50 cm onder me zwemmen. Ik voelde hun spuitwater in mijn gezicht. Wat een ervaring. Naast dolfijnen zagen we vanaf de boot ook een hele grote aalscholver kolonie, pelikanen, flamingo's en pelsrobben. |
|
Vlak voordat we naar Swakopmund terugkeerden kwam er nog een mannetjes zeeleeuw bij ons op de boot. Hij was vier jaar geleden uit netten van vissers gered en kwam sindsdien op de dolfijnencruiseboten voor een visje en om aangehaald te worden.
De volgende ochtend ging ik nog quadbiken door de duinen langs het strand. Ook toen was het mistig en konden we maar weinig van de omgeving zien. Dit nam echter de pret van het quadbiken niet weg. Na al deze enerverende ervaringen te hebben opgedaan verlieten we Swakopmund door de woestijn op weg naar Sossusvlei. Ik was doodmoe, maar had toch geen van de activiteiten willen missen.
 |
Op de campsite bij Sossusvlei waaide het nogal. Tegen de avond ging de wind gelukkig liggen, zodat we rustig konden slapen. De volgende ochtend moesten we zodra het licht zou worden (dus voor zonsopkomst) met onze truck bij de poort staan, zodat we daarna zo snel mogelijk naar Dune 45 konden rijden om daar de zonsopkomst te kunnen aanschouwen. Bij Dune 45 klommen we zo snel mogelijk op blote voeten naar boven in het rode zand om op tijd een redelijke hoogte te bereiken vanwaar we de zonsopkomst konden bekijken. We waren niet de enigen daar. |
| Dune 45 is erg bekend omdat daar door velen de zonsopkomst wordt bekeken, maar is in mijn ogen zeker niet mooier dan de andere duinen in het gebied. Nadat de zon was opgekomen kleurde de aarde van het duin nog roder dan daarvoor. De zon zorgde voor een prachtige gloed. De blauwe lucht op de achtergrond deed het duin nog mooier uitkomen. We ontbeten bij het duin en reden daarna verder naar Sossusvlei om daar een wandeling te maken met Boesman, een gids die erg veel wist van de omgeving en erg boeiend kon vertellen. |
|
Omdat zijn verhaal erg uitgebreid was staat zijn verhaal niet op deze pagina, maar het is zeker de moeite waard om te vertellen, dus heb ik er een aparte pagina voor aangemaakt.
Klik hier voor het verhaal van Boesman.
Na de wandeling met Boesman door het prachtige Sossusvlei reden we weer terug naar de campsite om daar te genieten van een rustige middag. Voor de zonsondergang reden we nog naar Sessriem Canyon. Een kleine canyon (uitgesleten door de Tsjauchab rivier) waar je binnen een half uurtje in af kun dalen. De naam komt van de zes ossenhuidenriemen die nodig waren om water uit de waterpoel in de diepte omhoog te halen.
 |
Fish River Canyon is na de Grand Canyon de grootste canyon op de aarde. De canyon is zo'n 550 m diep, 27 km breed en 161 km lang. Volgens de San is de canyon ontstaan aan het begin der tijden toen de slang Koutign Kooru zich in de woestijn terugtrok om aan jagers te ontsnappen en er diepe groeven in de aarde maakte. Ik bekeek bij de canyon een mooie zonsondergang. |
De Oranjerivier vormt de grens tussen Namibië en Zuid-Afrika. Hier konden we onze tenten op groen gras neerzetten. Een ware verademing na al het zand waarop we daarvoor steeds stonden en in onze tent hadden. Je kon op de rivier kanoën, vissen of gewoon lekker luieren en genieten van een warme douche (in een hokje gemaakt van riet en met uitzicht over de rivier).
| Door een groen gebied reden we via Cederberg (bekend om de citruscultuur) naar het Kaaps Schiereiland. Het Kaaps Schiereiland kent een heel eigen biotoop, nl. fijnbos. Het is moeilijk te beschrijven, maar de planten en struiken zouden heideachtig genoemd kunnen worden. |
|
 |
We liepen eerst bij Cape Point naar de hoogste vuurtoren. Er staan hier twee vuurtorens. De laagste bleek te laag te staan om door schepen gezien te kunnen worden en daarom is er hoger op de rots nog een tweede vuurtoren gebouwd. We regenden hier helemaal nat. Het weer kan hier binnen vijf minuten compleet omslaan. |
| Via een mooie wandelroute langs de kust liepen we in ongeveer een half uur naar Kaap de Goede Hoop, 'die mees suidwestelijke punt van die vasteland van Afrika'. We waren net drooggewaaid toen het weer opnieuw omsloeg en we opnieuw kleddernat werden. |
|
 |
Omdat het bleef regenen besloten we die nacht niet te gaan kamperen maar in huisjes te overnachten bij het stadje Simon's Town. Daar bezochten we de Jack-Ass pinguïnkolonie bij Boulders Beach. Die avond liet onze reisleider ons zijn huis in Simon's Town zien. (Hij verhuurt zijn huis als hij er niet is, kijk voor meer informatie op de pagina weblinks.) |
| De laatste anderhalve dag voordat we weer naar huis zouden gaan verbleven we in Kaapstad. De stad doet zeer Westers aan. Eerst bezocht ik Kasteel de Goede Hoop. Het uitstapje naar deze oude VOC vesting vond ik niet erg interessant. Men had er meer van kunnen maken, door meer van de historie te laten zien, al moet ik zeggen dat ik me niet heb aangesloten bij de rondleiding die er gegeven werd. Wel zagen we het overgeven van de sleutel, zoals dat vroeger gebeurde als de poort geopend werd. |
|
 |
De rest van de middag heb ik doorgebracht op Green Market Square, een plein met een zeer grote souvenirsmarkt. Het afdingen ging hier erg snel. De verkoop ging hier sneller dan op andere plekken op de reis. We sliepen in een hotel in Waterfront van waaruit we uitzicht hadden op de Tafelberg, zolang deze niet in wolken gehuld was tenminste. |
Ik was graag de Tafelberg opgegaan met de kabelbaan, maar door de mist was deze gesloten. Ook de boot naar Robbeneiland voer niet vanwege het slechte zicht op zee. Bij Waterfront had je een heel groot winkelcentrum (met een mooie boekenwinkel, Exclusive Books), een loods met souvenirsstalletjes (relatief dure souvenirs) en een hele grote cd winkel. Een goede plek om de reis mee af te sluiten.
[Start] [Australië] [Amerika Zuidwest] [Kenya] [Costa Rica/Panama] [Zuidelijk Afrika] [Maleis Borneo] [IJsland] [Oostelijk Afrika] [Rondje Scandinavië (Noordkaap)] [Zambia/Zimbabwe] [Oeganda] [Jordanië] [Schotland] [Amerika Noordoost en West] [ Warschau, Baltische hoofdsteden en St. Petersburg] [Bolivia en Peru] [Deep South USA en Florida] [Zuid-Afrika] [Ierland en Noord-Ierland] [Reis langs 7 vernietigingskampen uit WOII in Polen] [Klassiek Griekenland] [Napels en Zuid-Italië] [Autoreis naar Rügen] [Citytrips en korte reizen] [Reactie] [Leestips] [Gedichten]
